Αντιγόνη Τσίνταλη: Μοτίβα έρωτα και σχέσεων μέσα από τους μύθους

Ανά τους αιώνες , οι μύθοι που τον έρωτα και την αγάπη έχουν να κάνουν με κατάρες, πόνο, αγώνα, θυσίες με έναν υπερβολικό τρόπο. Αν τον απογυμνώσουμε από την υπερβολή, τα στοιχεία αυτά ενυπάρχουν σε οποιαδήποτε σχέση. Και όταν αυτή περάσει από τον ενθουσιασμό και τα παραπάνω στάδια και σταθεροποιηθεί, γίνεται αγάπη.

*Αξίζει να θυμόμαστε ότι αυτά που αξίζουν χρειάζονται κόπο, αγώνα και θυσίες, χωρίς την ισοπέδωση του εαυτού μας.

Ο μύθος του Έρωτα και της Ψυχής

Ο έρωτας τον πρώτο καιρό είναι «τυφλός». Δηλαδή τα άτομα έχουν μια εξειδανικευμένη εικόνα του συντρόφου τους, έχουν τοποθετήσει τις ελπίδες τους και τους πόθους τους να αντανακλώνται στο πρόσωπο του συντρόφου τους. Όμως με την πάροδο του χρόνου και των ετών το ζευγάρι γνωρίζεται καλύτερα και τότε το λάδι από το κερί «πέφτει» και καίει τους ερωτευμένους, όπως η Ψυχή στην προσπάθειά της να δεί ποιος είναι ο αγαπημένος της που πλαγιάζει κάθε βράδυ μαζί της. Και τότε ο έρωτας ξύπνησε… Η δυσπιστία και η έλλειψη εμπιστοσύνης μεγαλώνει και εκεί αρχίζει ένας νέος αγώνας, όπως και οι δοκιμασίες της Ψυχής, αφού πλέον ο ένας μαθαίνει τον άλλον και επαναπραγματεύονται όρια και θέλω. Θα γίνουν οι «θυσίες» , όπως του Έρωτα στον μύθο, ώστε να δημιουργηθεί μία σχέση σε πιο στέρεα, «αθάνατα» θεμέλια ;

Ο μονόπλευρος / ναρκισσιστικός έρωτας:

Ο μύθος του Νάρκισσου και της Ηχούς

Ο Νάρκισσος, από τον οποίο αντλήθηκαν και τα χαρακτηριστικά ως διαταραχή, νοιαζόταν μόνο για τον εαυτό του και την δική του ικανοποίηση, Σε τίποτα και σε κανέναν δεν έβρισκε νόημα. Η Ηχώ μπορεί να τον παρακολουθεί μόνο από μία απόσταση, βρίσκεται στον απόηχο δικών του σκεψεων, απόψεων και τα θεωρεί δικά της.  Στο τέλος, η Ηχώ χάνεται στην κυριολεξία αφού έχει πρώτα χάσει τον εαυτό και την ύπαρξη της ως ανεξάρτητο άτομο, πέρα από τον Νάρκισσο της. Στις σχέσεις με νάρκισσους συνήθως αναπτύσσεται μία εξαρτητική σχέση.

Ο τοξικός έρωτας:

Ο μύθος του θεού Απόλλωνα και της Δάφνης

Ο θεός Απόλλωνας ερωτεύεται παράφορα την ιέρεια Δάφνη. Περιφρονώντας την απόρριψη της, την καταδιώκει και η Δάφνη για να σωθεί προτιμά να αφήσει τα εγκόσμια ως άνθρωπος και να μεταμορφωθεί σε θάμνο. Συνήθως εδώ εντάσσονται η μονομερείς σχέσεις. Το ένα ατόμου εκ των δύο τρέφει περισσότερα συναισθήματα και ελπίδες. Πλάθει μία κατάσταση στο μυαλό του όπου προσπαθεί να την επιβεβαιώσει. Όταν ο άλλος δεν ανταποκρίνεται στα συναισθήματά τους, επέρχεται απογοήτευση. Συνήθως συνοδεύεται με χειριστικές συμπεριφορές,  , εκλεκτικότητα  και ψυχολογικούς και λεκτικούς εκβιασμούς

Ο αταίριαστος \ ανώριμος έρωτας (που δεν μπορεί να ζήσει στο φως του ήλιου)

Ο Ανήλιαγος και η Αφέγγαρη:

Ο Ανήλιαγος , γιος του βασιλιά καταραμένος από τη γέννησή του δεν μπορεί να τον δει η αχτίδα του Ήλιου χωρίς να πεθάνει. Φτιάχνει έναν κόσμο που τον συντροφεύει μόνο το βράδυ. Η Αφέγγαρη, κυρά του κάμπου ζει την ημέρα στο αρχοντικό της ευτυχισμένη μέχρι που βλέπει τον Ανήλιαγο και αλλάζει τη ζωή της ώστε να είναι μαζί με τον αγαπημένο της. Βρίσκονται στο σπίτι της, μόνο βράδυ και με ένα γλέντι με φίλους του Ανήλιαγου. Ο έρωτας τους θα τελειώσει με δραματικό τρόπο όταν ο Ανήλιαγος θα ξεχαστεί και θα κάτσει παραπάνω αντικρίζοντας τις πρώτες αχτίδες του Ήλιου και θα πεθάνει στην αγκαλιά της αγαπημένης του

Το ζευγάρι αυτό μπορεί και συνυπάρχει μόνο κάτω από ορισμένες συνθήκες ή και φάσεις στη ζωή ενός ατόμου. Η σχέση λειτουργεί ως κάτι έξω από τη φυσιολογική ροή της ζωής του ατόμου. Συνήθως οι πραγματικές αιτίες που τους φέρνουν κοντά παραλείπονται και συχνά ο έρωτας αυτός εξιδανικεύεται. Έτσι ότι είναι «στο βάθρο», διαιωνίζεται και πολλές φορές θεωρείται μοναδικό, παθιασμένο, καρμικό, γραφτό, μοιραίο. Όμως οι λόγοι εξηγούνται με ψυχολογικές παραμέτρους και ψυχοδυναμικούς όρους σε μοτίβα και τραύματα που κουμπώνουν παρά σε κάτι θειικό.

«Συναντάμε τον εαυτό μας ξανά και ξανά με χιλιάδες μεταμφιέσεις στο μονοπάτι της ζωής».

Κοιτάζοντας σε

βλέπω

ένα καθρέφτισμα

του εαυτού μου

από την ανάποδη.

Την άλλη όψη του νομίσματος μου, εκείνη που δεν μπορώ να δω χωρίς εσένα.

Εκείνη που αναγνωρίζω στον εαυτό μου μόνο βλέποντάς την να καθρεφτίζεται πρώτα έξω από τον εαυτό μου.

Σε χρειάζομαι.

Carl Jung