Πέγκυ Καραμπάτου-Ο φαύλος κύκλος της βίας

Όταν κλείνει η πόρτα ενός σπιτιού, τα χαμόγελα στις τέλεια στημένες φωτογραφίες και το άψογο δημόσιο  σκηνικό μιας ευτυχισμένης ζωής, αλλάζουν χρώμα. Αν κλείσεις τα μάτια θα δεις με κάθε λεπτομέρεια τα πάντα να ξεδιπλώνονται μπροστά σου. Οι φωνές, οι διαμάχες, τα κλάματα, οι βρισιές, η ασέβεια, τα σπρωξίματα, η χειροδικία. Θα ήθελα να στα αναφέρω με πιο απτά παραδείγματα της δικής μας πεζής εποχής, αλλά στην ορθότητα του τι επιτρέπεται να λεχθεί και πως να αναφερθεί, θα προτιμήσω την μέση οδό, σαν ένα μυθιστόρημα βγαλμένο εποχή ρομαντισμού με κακό τέλος. Όχι για να προστατέψω εμένα που γράφω, αλλά για να μην φοβίσω εσένα που θα ξαναθυμηθείς όσα έπρεπε να ξεχάσεις.

Όλοι μας έχουμε γνωρίσει κακοποιητικούς ανθρώπους που ασκούν ψυχολογική βία. Ήταν ο πατέρας σου, ήταν η μητέρα σου, ήταν κάποια από τα αδέρφια σου, ήταν ο δάσκαλος ή η δασκάλα σου, το αφεντικό σου, ένας/μια συνάδελφος….ακόμα και το παιδί σου. Γιατί το επέτρεψες; Γιατί δεν το αναγνώρισες; Γιατί το ανέχτηκες; Γιατί δεν αντιστάθηκες; Γιατί δεν μίλησες; Γιατί δεν έφυγες; Ασήκωτο το βάρος όλων αυτών των γιατί, όταν το επειδή δεν το ξέρεις, δεν το αντέχεις, δεν θες να το δεις κατάματα.

Δώσε μου το χέρι και έλα να περιηγηθούμε στην παιδική σου ηλικία. Εκεί που ξεκινούν και τελειώνουν όλα. Πόσα ξέχασες και πόσα δεν αντιλήφθηκες; Όποιος δεν αγαπήθηκε σωστά και όμορφα όταν ήταν παιδί, πως νομίζεις ότι θα καταφέρει να αγαπηθεί και να αγαπήσει ως ενήλικας; Μια πλαστελίνη η παιδική ψυχή αζύμωτη, μέσα σε λάθος χέρια, ακατάλληλα και βρώμικα. Το εγώ του γονέα σου, διαμορφώνει και διαβρώνει  το δικό σου μέλλον. Τα δικά του τραύματα και πάθη, σε πλάθουν, σε χειραγωγούν, σε κακοποιούν και εσύ δεν το καταλαβαίνεις, γιατί είναι νόμος απαράβατος της φύσης και της οικογένειας, το παιδί να εμπιστεύεται τον γονιό του. Έτσι δεν είναι; Δεν μεγάλωσες με τα ακούσματα, πως  μόνο η μάνα σου και ο πατέρας σου θέλουν το καλό σου; Πως πάνω από την οικογένεια δεν υπάρχει τίποτα άλλο; Πως αν δεν πας με τα νερά τους είσαι αχάριστος ή αποτυχημένος;

Οι λέξεις είναι κλειδιά, που άλλοτε ξεκλειδώνουν και άλλοτε διπλοκλειδώνουν ερμητικά μέσα τους πόνο. Οι λέξεις είναι εκείνες που σε καθορίζουν και σε αφοπλίζουν πριν καν υπάρξουν πράξεις. Δεν χρειάζεται κάποιος να σε χτυπήσει βίαια για να σε πονέσει. Αρκούν οι λέξεις του για να σε σκοτώσει ή να σε αφήσει συναισθηματικά ανάπηρο για όλη σου την ζωή. Να σε αγαπούν και να σε νοιάζονται, αυτό δεν θες; Να σε σέβονται και να σε επικροτούν, αυτό δεν αξίζεις; Να μάθεις μέσα σε μια υγιή οικογένεια και κοινωνία να αναγνωρίζεις τα στάδια και τα σημάδια της κακοποίησης, όποια μορφή και αν έχει, αυτό δεν αναζητάς;

Δεν θα σου πω αυτή την φορά για μεθόδους και δεν θα σου δώσω πρακτικές συμβουλές. Θα σου πω μονάχα αυτό για την ώρα, γιατί θα σου ξαναγράψω και θα με ξαναδιαβάσεις. Ξεπέρασε το παρελθόν σου και θεράπευσε το παρόν σου,  για να έχεις το μέλλον που δικαιούσαι. Δεν υπάρχουν τέλειες ζωές, ούτε τέλειοι άνθρωποι. Υπάρχεις εσύ ως επίκεντρο και γύρω από σένα, δίπλα σου και απέναντι σου, όλοι οι άλλοι, δυνατοί και αδύναμοι. Αν δεν είσαι εσύ καλά, δεν θα είναι και οι άλλοι που πορεύονται μαζί σου. Κανείς δεν θα είναι και ο φαύλος κύκλος που αποζητάς να σπάσει, θα διαιωνίζεται.

Πέγκυ Καραμπάτου

Ιδρύτρια ΕΞελίσσω

Φιλόλογος, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Συγγραφέας