Καρακάνα Χρύσα: Το «θα» και το «δια ταύτα»: Μια γυναίκα, ένας πόνος, μια αφύπνιση

 Υπότιτλος: Μια προσωπική μαρτυρία λίγο πριν τη διάγνωση με καρκίνο του μαστού, που μας υπενθυμίζει πόσο αναβάλουμε τον εαυτό μας — μέχρι να μας φωνάξει δυνατά. Ξεκινάει πάντα κάπως “αθώα”…

Ένα πρωινό, εκεί που τεντώνεσαι νωχελικά στο κρεβάτι, νιώθεις έναν πόνο κοντά στο στήθος. «Ε, κακή κίνηση έκανα…» «Το λέω καιρό ότι πρέπει να ξεκινήσω άσκηση…» «Καλά να πάθω…» Κι έτσι, συνεχίζεις τη μέρα σου. Ο πόνος όμως μένει. Κάτι σου λέει, αλλά εσύ δεν τον ακούς. Τον αγνοείς — γιατί έχεις μάθει να βάζεις τον εαυτό σου στο περιθώριο. Να συνεχίζεις, να αντέχεις, να λες «δεν είναι τίποτα». Οι μέρες περνούν. Κάποιες όμορφες, άλλες βαριές, άλλες μηδενικές, κι άλλες γεμάτες μικρούς ή μεγαλύτερους πόνους. Ο ίδιος πόνος όμως επιμένει. Κι εσύ του λες «Κάτσε στην άκρη!» Τον βάζεις πίσω. Ξανά.

Μήπως φοβάσαι να δεις τι σημαίνει; Μήπως έχεις άγνοια; Ή μήπως έχεις σταματήσει να δίνεις σημασία σε σένα; Όταν το σώμα φωνάζει… Μια μέρα, το ξεστομίζεις. Το λες σε κάποιον. Και ξαφνικά αρχίζεις να συνειδητοποιείς: σε έχεις παραμελήσει.

Έχεις χαθεί κάπου στη διαδρομή. Ψάχνεσαι. Με τύψεις. Που θα αναστατώσεις τους άλλους, που ίσως αλλάξεις δουλειά, ακυρώσεις ραντεβού, ανατρέψεις ρουτίνες. Νιώθεις ενοχή γιατί αυτή τη φορά θα χρειαστεί να βάλεις εσένα πρώτη. Κι εκεί, αρχίζεις να καταλαβαίνεις την ουσία: Κανείς δεν θα το κάνει για σένα. Μόνο εσύ.

Η στιγμή της αλήθειας

Και να που ένα άλλο πρωινό δεν ξυπνάς στο γνώριμο σου κρεβάτι. Βρίσκεσαι ξαπλωμένη σ’ ένα άχαρο κρεβάτι σε σχήμα σωλήνα, στρωμένο με σκληρό χαρτί. Τα χέρια σηκωμένα. Το βλέμμα στο ταβάνι. Περιμένεις να «βγάλεις φωτογραφίες». Όχι καλλιτεχνικές. Αξονικές. Αυτές που δεν δείχνουν το έξω σου, αλλά το μέσα σου. Και τότε έρχεται η σκέψη: Τι έκανα στον εαυτό μου; Το φάρμακο περνά στο σώμα. Μια ξαφνική ζεστασιά. Κάτι σε πνίγει. Και το μυαλό σου γεμίζει με πρόσωπα.

Όσους αγαπάς, όσους έχασες, όσους άφησες πίσω. Και φοβάσαι. Όχι μόνο για την υγεία σου — αλλά και για όλα εκείνα που δεν έζησες, που ανέβαλες, που περίμενες. Να προλάβω… τι; Λίγο θέλεις. Λίγο δε θέλεις. Λίγο τρομάζεις. Κι ένα κομμάτι σου θέλει να φωνάξει: «Αφήστε με να φύγω! Έχω να προλάβω!» Αλλά τι; Τη ζωή σου; Αυτή που λες διαρκώς πως θα αρχίσεις να ζεις «από αύριο»; Αυτή που έχεις βάλει στον πάγο, περιμένοντας μια κατάλληλη στιγμή που ποτέ δεν έρχεται; Να όμως που τώρα, μέσα σε αυτό τον «σωλήνα», δεν υπάρχει πια αύριο. Δεν υπάρχει θα. Υπάρχει μόνο το δια ταύτα.

Το ξύπνημα της ψυχής

Αυτό το άρθρο δεν γράφτηκε για να φοβίσει. Γράφτηκε για να ξυπνήσει. Για να θυμίσει πως η ζωή είναι γλυκιά — και πολύτιμη. Και πως δεν χρειάζεται να απειληθεί, για να αρχίσουμε να τη ζούμε. Να τη σεβόμαστε. Να τη νιώθουμε. Ας μην περιμένουμε το σώμα να φωνάξει. Ας το ακούσουμε από νωρίς. Ας μην παραμερίζουμε άλλο τον εαυτό μας. Γιατί, στο τέλος της μέρας, μόνο εμείς μπορούμε να μας φροντίσουμε αληθινά. Όλο αυτό βασίζεται σε αληθινές σκέψεις, λίγες στιγμές πριν τη διάγνωση καρκίνου του μαστού. Μια υπενθύμιση πως η πρόληψη δεν είναι πολυτέλεια. Είναι αγάπη. Για τον εαυτό μας και τη ζωή.

Καρακάνα Χρύσα, Ψυχολόγος,

Ιατρική Ψυχολογία, Γνωσιακή Συμπεριφοριστική Θεραπεία,

Συντονίστρια ΕΞελίσσω