Πέγκυ Καραμπάτου: Η εξουσία δεν είναι το μέσον αλλά ο σκοπός  

Στις λειτουργείες του συστήματος, ο ένας θα κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την εξουσία και ο άλλος για να την κατακτήσει. Και κάπου ανάμεσα τους υπάρχουν άνθρωποι, που ο ένας θα εργαλειοποιήσει και ο άλλος θα αφανίσει. Το μόνο κοινό και των δύο τους είναι, πως οι άνθρωποι θα καταλήξουν αριθμοί και αυτοί οι αριθμοί θα καθορίσουν την πορεία τους.

«Η εξουσία είναι το μεγαλύτερο αφροδισιακό»

Αυτό υποστήριξε κάποτε ο πάλαι ποτέ πανίσχυρος Αμερικανός πολιτικός, HenryKissinger.Πιθανώς έπρεπε να προσθέσει, πως είναι και ένα από τα μεγαλύτερα ναρκωτικά, ιδίως για τους πολιτικούς που μοιάζουν εθισμένοι με αυτήν και την διεκδικούν ή προσπαθούν να τη διατηρήσουν με κάθε μέσο. Και κάπου εδώ ξεκινά ο ανταγωνισμός για την πολυπόθητη αξιοπιστία, το μοναδικό όπλο που μπορεί να επικρατήσει κάποιον στην ζωή μας ως αναγκαίο, αλλά και να του διασφαλίσει τον ρόλο του. Ρόλοι είναι άλλωστε, άλλοτε πρωταγωνιστικοί, άλλοτε κομπάρσου και άλλοτε gueststar…..αυτό το τελευταίο ειδικά, μεγάλη παραπλάνηση. Κάπως έτσι το ένα μετά το άλλο, συνεπάγονται από τα λεγόμενα επικοινωνιακά κόλπα. Ρητορικές εξάρσεις, προπαγάνδα, δημαγωγικές τεχνικές, αντίστροφη ψυχολογία, επίκληση συναισθήματος. Μέσα για τον σκοπό, που είναι αυτοσκοπός.

‘’Για εκεί που, κατ’ εμέ,  η ανάγκη για εξουσία, ως αρχής και τέλους, η «λογική» της παντί τρόπω κυριαρχίας του ενός επί του άλλου, στις σχέσεις ηγεμόνα και λαού, αλλά και ανθρώπου προς συνάνθρωπο ευρύτερα, προς ποδηγέτηση, ωσάν την κυριαρχία επί της αγέλης στο ζωικό βασίλειο (Ζούγκλα), εν γνώσει εδραιωμένη σε μεθόδους παραπλάνησης, εξαπάτησης, φόβου και τιμωρίας, πετάει έξω από το παράθυρο την αγάπη, την συνείδηση, το ήθος την ηθική, το έλεος, την συμπόνοια, την εμπιστοσύνη, την φιλία…’’

Για κει όπου, κατ’ εμέ,  η αδήριτη ανάγκη για επικράτηση του ανθρώπου επί του συνανθρώπου είναι υποδηλωτική της μεγάλης αδυναμίας και του υπέρμετρου φόβου…(ποιών φοβιών άραγε;)

Κατά Μακιαβέλλι { στο βιβλίο Ilprincipe (Ο ηγεμών)}

Και αφού συμφωνήσαμε ή διαφωνήσαμε με αυτή την θεωρεία, αναρωτιέμαι αν συμφέρει καλύτερα τον ηγεμόνα να τον αγαπούν ή να τον φοβούνται! Αναρωτιέμαι επίσης, ποιό μέσο είναι ανώτερο του σκοπού; Στην κοινή ζωή, πέραν της πολιτικής, με προσήλωση στις ανθρώπινες σχέσεις,  το να έχεις ως αρχή την με οποιοδήποτε θεμιτό, αθέμιτο ή ανήθικο μέσο, απεμπολώντας την συνείδηση, το ήθος και την τρέχουσα ηθική, ανάγκη «κυριαρχίας» προκειμένου να φτάσεις στον «άγιο» σκοπό της επικράτησης σου πάνω στους άλλους, πως το ονομάζουμε άραγε αυτό; Πέντε λένε πως είναι οι συγκεκριμένες αρετές που κυριαρχούν σε οποιαδήποτε σχέση: έλεος, ειλικρίνεια, ανθρωπιά, ακεραιότητα και θρησκευτικότητα. Τίποτα από αυτά δεν τηρείς σωστά αν θες να παραμείνεις στην εξουσία. Τίποτα δεν σε φοβίζει όταν ο αυτοσκοπός σου είναι και η εμμονή σου. Αλλά, ανεξάρτητα αν είναι πολιτική ή ανθρώπινη σχέση, ο μόνος τρόπος για να μην ανατραπεί ο ηγεμών της από την εξουσία του, είναι να μην γίνει μισητός. Για αυτό και μαθαίνει να εξαπατά για να μην χάσει την ορατότητα του σκοπού του. Τι να τον κάνει ένας τέτοιος άνθρωπος τον σκοπό δίχως εξουσία;

Πέγκυ Καραμπάτου

Ιδρύτρια ΕΞελίσσω

Φιλόλογος, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Συγγραφέας