Πέγκυ Καραμπάτου – Παιδικός Καρκίνος

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος και τρόμος, από το να συμβαίνει όλο αυτό στο παιδί και να χάνεις το παιδί…..και αυτό από το στόμα μιας γυναίκας που νοσεί και ξέρει πως είναι να αντιμετωπίζει τους δικούς της υπαρξιακούς φόβους. Για το παιδί, τον μεγάλο ήρωα ασθενή με καρκίνο, δεν θα πω σήμερα τίποτα, μα θα υποκλιθώ στις ψυχούλες αυτές που έδωσαν μάχες, που έχασαν μάχες.

Εγώ είμαι μεγάλη γυναίκα πια, κάπως θα τα καταφέρω…..έχω υποχρέωση στον εαυτό μου, μα και στο δικό μου παιδί να παλεύω και να είμαι μαχήτρια και για άλλους…..μπροστά στον παιδικό καρκίνο όμως, σιωπώ και δεν έχω λέξη παρήγορη για κανέναν γονιό….δεν υπάρχει, δεν το κατάφερα ούτε ως εθελόντρια όλα αυτά τα χρόνια, ούτε ως σύμβουλος ψυχικής υγείας. Εκεί δεν υπάρχει επαγγελματισμός, τουλάχιστον για μένα ηθικά τα έχω ξεχωρίσει και όσο και αν έκανα το κλόουν για να γελάνε, μα και έλεγα ψέματα όμορφα ελπιδοφόρα, για να τους παίρνω τον φόβο, άλλο τόσο μέσα μου θύμωνα με το ‘’γιατί’’, που δεν είχα απάντηση…..δεν έχει πάντα ‘’επειδή’’, με λογική εξήγηση, το κάθε ‘’γιατί’’, λυπάμαι, μα δεν έχει.

Πρόληψη, παιδεία, ενημέρωση, διακοπή καπνίσματος, έλεγχος παχυσαρκίας, διακοπή αλκοόλ και καταχρήσεων, καλύτερη διατροφή, πιο τακτικές επισκέψεις στον γιατρό μας, διάλογος στο σπίτι μας με τα παιδιά μας και μια σωστή καθοδήγηση για μια υγιεινή στάση ζωής, κίνηση, γυμναστική, δωρεά μυελού των οστών, δωρεά οργάνων, δίνουμε αίμα, ενασχόληση σε συλλόγους με επίκεντρο τον ασθενή συνάνθρωπο μας…..δεν αδιαφορούμε. Σήμερα ο γείτονας μας ασθενής, αύριο ίσως εμείς. Θα μου επιτρέψετε να αφιερώσω τις λέξεις μου αυτές, σε εκείνους που έφυγαν και δεν κατάφεραν να ξεφύγουν του καρκίνου.

Που πάλεψαν ως το τέλος ή και που δεν άντεξαν και δείλιασαν ακόμα και παρέδωσαν ψυχή και σώμα. Για μένα, θα είναι όλοι τους εκεί αύρα και ασπίδα, πάνω από τα κεφάλια μας φύλακες άγγελοι μας…..αναμνήσεις στο μυαλό και στην καρδιά…..και ΝΑΙ ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί και αν όχι, μπορείς να ζεις μαζί του πολλά χρόνια και ας μην γίνεις ποτέ καλά…..να όπως εγώ….όπως και εσύ και ο άλλος και ο παραδίπλα, που ίσως να μην ξέρετε, γιατί αποφάσισε να μην μιλήσει για αυτό, να το κρύψει ίσως γιατί δεν αφορά τον καθέναν.

Αυτό έκανα και εγώ τα πρώτα χρόνια….τα έχασα κυριολεκτικά τα πρώτα μου χρόνια μέσα στην νόσο μου, μέσα στον φόβο και στην λάθος επιρροή και συμβουλές, μέσα από τον εγωισμό όλων εκείνων, που δεν με ήθελαν να είμαι φανερά άρρωστη, αλλά κρυφά δήθεν γερή και δυνατή….για να μην δώσω δικαίωμα, για να μην είμαι στον καθένα ευάλωτη και ‘’η καημένη’’ έλεγαν. Για την δική μου ζωή έλεγαν και εγώ σιωπούσα….για τον δικό μου καρκίνο αποφάσιζαν και εγώ συναινούσα. Δική σας η νόσος, όποια και αν είναι…..δικός σας ο πόνος, δικός σας ο φόβος…..αποφασίστε εσείς για εσάς……δική σας και η ζωή.

Μα μην την σπαταλάτε, μην την χαραμίζετε…..δεύτερη ζωή δεν έχει.

Οδυσσέας Ελύτης, «Το παράπονο»

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω.
Άλλα είν’ εκείνα που αγαπώ,
γι’ αλλού, γι’ αλλού ξεκίνησα.
Στ’ αληθινά στα ψεύτικα,
το λέω και τ’ ομολογώ.
Σαν να ‘μουν άλλος κι όχι εγώ,
μες στη ζωή πορεύτηκα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει,
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά,
δεύτερη ζωή δεν έχει.

Από τη συλλογή Τα Ρω του έρωτα (1972)

Μπορεί να μην έχω γίνει ακόμα καλά, μπορεί να μην γίνω ποτέ καλά, μα είμαι επιζώσα του καρκίνου…..ίσως γράψω κάποια μέρα και το επιζήσασα, μα είμαι κυρίως ευγνώμων για όσα μου έμαθε ο καρκίνος να μην θέλω, για να επιβιώσω.