Πέγκυ Καραμπάτου – Μην πυροβολείτε την αγάπη

‘’ Η μεγάλη αμαρτία, η ασυγχώρητη ,είναι όταν σκοτώνεις μέσα σ’ έναν άνθρωπο την αγάπη ‘’

   Ερρίκος Ίψεν

Δείξτε μου έναν που δεν αποζητά αγάπη! Έναν που να μη κρέμεται από τις ζεστές της λέξεις για να ευτυχήσει, έναν που να μην την περιμένει για να του απαλύνει πληγές και λάθη. Επίσης δείξτε μου έναν που να μη την καταστρέφει, που να μη την ατιμά, που να μη την σκοτώνει μέσα στην καρδιά του άλλου! Η αγάπη ο στόχος μας, η αγάπη η εμμονή μας, η αγάπη η γιατρειά μας και το μεγαλύτερο μας φετίχ. Και έρχεσαι και λες….αγάπα με…και σου λένε….σ’ αγαπώ…..και μετά;;

Ξέρεις να την διαχειριστείς, ξέρεις να την διατηρήσεις, να την ανταποδώσεις; Ξεχνάς πόσο ευαίσθητη είναι και πόσο δύσκολο να την βρεις από εκεί που πραγματικά αποζητάς; Δεν φτάνει να σε αγαπώ εγώ επειδή το μπορώ και το θέλω, το σημαντικό είναι να σε αγαπά αυτός που εσύ θες. Και έτσι η δική μου αγάπη καταλήγει να είναι από περιττή έως και ενοχλητική, από αδιάφορη έως γελοία. Σκοτώνεις την αγάπη εσύ πρώτος, όχι μόνο από ανικανότητα να τη τιμήσεις, αλλά και από άμυνες. Να την σκοτώσω εγώ λες, να προλάβω, προτού με σκοτώσει εκείνη, προτού με αρνηθεί εκείνη. Και η μια αμαρτία ακολουθεί την άλλη. Η απαγορευμένη αγάπη, η ανήθικη, η ψεύτικη, η δανεική, η ευκαιριακή, η ανακυκλώσιμη, η κακόγουστη. Αγάπη επειδή βαριέσαι, επειδή θες να δεις πόσο αξίζεις, αν αξίζεις, να την ληστέψεις, να επιβεβαιωθείς και μετά να κάθεσαι να χαζεύεις ώρες ατέλειωτες τα τρόπαια σου, τα λάφυρα σου και να νιώθεις μεγάλος, τρανός, άτρωτος….ευτυχισμένος.

Σε ενδιαφέρει αυτή σου η αμαρτία, σε φοβίζει ; Αυτή η δολοφονία της, ο φόνος της αγάπης, ο σκοτωμός της που προκαλείς μέσα στους ανθρώπους που ο ίδιος σου κάλεσες να σε αγαπήσουν….ο ίδιος σου είπες ελάτε και αγαπήστε με ; Καθόλου….γιατί συνεχίζεις τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια….όχι μόνο από συνήθεια, αλλά και από εξάρτηση. Ό,τι καταστρέφουμε το βρίσκουμε μπροστά μας.  Άλλοτε μέσα από το πλήρωμα του χρόνου και άλλοτε μέσα από την ίδια μας την ανάγκη να αγαπηθούμε. Πέφτουμε οι ίδιοι μας στην παγίδα μας και μετά δεν καταφέρνουμε να βγούμε ποτέ από εκεί. Ξαπλωμένοι καταγής, περιμένουμε να μας σηκώσουν, περιμένουμε να μας πιστέψουν, περιμένουμε να μας σώσουν. Τι να σου πρωτοκάνει η δόλια η αγάπη! Ποιον να πρωτοσώσει και από ποιον να φύγει να σωθεί;