Νικολέττα Παινέση: Οι άνθρωποι που έχουν παραιτηθεί από τη ζωή

Stay connected

Πολλές φορές ερχόμαστε αντιμέτωποι με εικόνες ανθρώπων που φαίνεται να έχουν παραιτηθεί από τη ζωή. Πρόσωπα σκυθρωπά, βλέμματα χαμένα, άνθρωποι σκιές του εαυτού τους που κουβαλούν στις πλάτες τους το βάρος της μοναξιάς, της απογοήτευσης και της απελπισίας. Είναι εκεί γύρω μας, περνούν απαρατήρητοι από τους περισσότερους, αλλά αν τους δούμε λίγο καλύτερα, θα διαπιστώσουμε ότι ο πόνος τους “μιλάει”. Μιλάει μέσα από τη σιωπή τους, τη στάση του σώματός τους, την αδιαφορία τους για ό,τι άλλο κάποτε τους ενδιέφερε. Μιλάει μέσα από την θλίψη των ματιών τους, το βαρύ περπάτημα τους λες και κουβαλούν μαζί τους τα τραύματα αιώνων..

Η αιτία της παραίτησης

Η παραίτηση από τη ζωή δεν είναι μια απλή κατάσταση. Συχνά είναι αποτέλεσμα επαναλαμβανόμενων απογοητεύσεων, διαψευσμένων ελπίδων, χαμένων ονείρων και μιας βαθιάς αίσθησης ανημπόριας. Η μαθημένη αβοηθησία, ένα ψυχολογικό φαινόμενο που περιγράφει την αίσθηση πως  ό,τι κι αν κάνεις δεν μπορείς να αλλάξεις το αποτέλεσμα, είναι συχνά η βάση αυτής της παθητικής στάσης. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να έχουν βιώσει απώλειες, αποτυχίες ή ακόμη και τραύματα που άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στη ζωή τους. Η μοναξιά και η έλλειψη υποστήριξης από το περιβάλλον τους επιδεινώνουν την κατάσταση, οδηγώντας τους σε έναν φαύλο κύκλο συναισθηματικής απομόνωσης και στασιμότητας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν να ορίζουν μόνοι τους την κακή τους μοίρα, να κατευθύνουν την ζωή τους και να δρουν σύμφωνα με την σκέψη πως όλα θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.

Η σημασία της βοήθειας

Ωστόσο, η παραίτηση δεν είναι μονόδρομος. Όσο κι αν η ζωή μοιάζει δύσκολη, υπάρχει πάντα ένα φως στο βάθος του τούνελ. Η ψυχοθεραπεία, η αναζήτηση υποστήριξης από φίλους ή οικογένεια, ακόμα και μια μικρή κίνηση αλλαγής στην καθημερινότητα, μπορεί να αποτελέσει την αρχή για την ανατροπή αυτής της κατάστασης. Δεν είναι κακό να ζητήσουμε βοήθεια. Στην πραγματικότητα, είναι ένδειξη δύναμης να αναγνωρίσουμε ότι χρειαζόμαστε στήριξη. Η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις, αλλά και στιγμές που μπορούν να μας γεμίσουν χαρά και ευγνωμοσύνη. Κάποτε μου είχαν  πει ότι η ζωή είναι «10 λύπες και μια χαρά», αλλά αυτές οι χαρές, όσο μικρές κι αν είναι, αξίζουν τον αγώνα μας. Σίγουρα τον αξίζουν, γιατί τα μικρά πράγματα στη ζωή είναι αυτά που αξίζουν. Αυτό κι αν μας το δίδαξε η περίοδος της πανδημίας Covid 19. To ξεχνάμε όμως, έτσι είμαστε οι άνθρωποι..

Το χρωστάμε στον εαυτό μας

Δεν πρέπει να τα βάζουμε κάτω. Το χρωστάμε στον εαυτό μας, σε όσους νοιάζονται για εμάς και, κυρίως, σε εκείνους που θα εμφανιστούν στη ζωή μας, αν τους δώσουμε την ευκαιρία. Ακόμη κι αν αυτή τη στιγμή νιώθουμε ότι δεν υπάρχει κανείς, ίσως κάνουμε λάθος. Η ζωή έχει έναν μοναδικό τρόπο να μας εκπλήσσει, αν της το επιτρέψουμε. Και τι εννοώ να της το επιτρέψουμε; Ας αφήσουμε πίσω την αυτεκπληρούμενη προφητεία “δεν αξίζω τίποτα καλό στη ζωή μου… Πότε μου φέρθηκε καλά η ζωή, για να μου φερθεί τώρα;” και ας είμαστε πιο ευγνώμων και γεμάτοι ελπίδα. Αυτό λείπει από το βλέμμα των σημερινών ανθρώπων, το φως, η πίστη και η σπίθα για να ξανά ανάψει η φλόγα της δίψας για ζωή…

Ας κάνουμε, λοιπόν, το πρώτο βήμα. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, κάθε βήμα που κάνουμε προς τα εμπρός μας φέρνει πιο κοντά στη ζωή που μας άξιζε.

Παινέση Νικολέττα,

                                                                                                                                                                                                                                 Ψυχολόγος, MSc



Leave a Reply

Translate »
This website uses cookies and asks your personal data to enhance your browsing experience.
Skip to content